De eerste keer dat er hoog georganiseerde staatspropaganda gebruikt werd, was tijdens de eerste Wereldoorlog. De Britten hadden een Ministerie van Informatie en ze hadden het echt nodig omdat ze de VS in de oorlog moesten betrekken, anders hadden ze een groot probleem.
Dit Ministerie van Informatie was buitengewoon succesvol in het bedriegen van ‘hot shot’ Amerikaanse intellectuelen in het accepteren van Britse propaganda-verzinsels. Daar waren ze erg trots op. Goed, het heeft hun leven gered. Ze zouden de eerste wereldoorlog anders hebben verloren.
[USA 1922:] Het Amerikaanse bedrijfsleven was erg onder de indruk van deze propaganda-inspanning. Ze hadden op dat moment een probleem. Het land werd formeel democratischer. Er waren veel meer mensen die konden stemmen en dat soort dingen. Het land werd steeds rijker en er konden meer mensen aan deelnemen en er kwamen veel nieuwe immigranten binnen, enzovoort. Dus wat doe je? Het wordt moeilijker om dingen als een privéclub te runnen. Daarom moet je natuurlijk controleren wat mensen denken.
Edward Bernays, [Creel Commissie] schreef rond 1925 een boek genaamd ‘Propaganda’ en het begint met te zeggen dat hij de lessen van de eerste Wereldoorlog toepast.
Het is een van de belangrijkste aspecten van ons mediasysteem – en toch nauwelijks bekend bij het publiek: de meeste internationale berichtgeving in westerse media wordt verzorgd door slechts drie internationale persbureaus in New York, Londen en Parijs.
De sleutelrol die deze bureaus spelen, betekent dat westerse media vaak over dezelfde onderwerpen rapporteren, zelfs met dezelfde andere kant wordt toegeschreven.de formulering. Daarnaast gebruiken regeringen, militaire en inlichtingendiensten deze wereldwijde persbureaus als multipliers om hun berichten over de hele wereld te verspreiden.
Een onderzoek naar de berichtgeving over de oorlog in Syrië door negen toonaangevende Europese kranten illustreert deze kwesties duidelijk: 78% van alle artikelen is geheel of gedeeltelijk gebaseerd op rapporten van bureaus, en 0% op onderzoek.
Bovendien staan 82% van alle opiniestukken en interviews positief tegenover interventie van de VS en de NAVO, terwijl propaganda uitsluitend aan de andere kant wordt toegeschreven.
Over een periode van drie maanden – 15 januari 2019 – 15 april 2019: Geen enkel opiniestuk in de New York Times en de Washington Post nam een anti regime-change of pro-Maduro / Chavista standpunt in. Geen enkele commentator op de grote drie talkshows op zondagochtend of PBS NewsHour nam stelling tegen het afzetten van president Nicolás Maduro als leider van de Venezolaanse regering.
Van de totaal 76 artikelen, opinievideo’s of tv-commentaren die zich concentreerden op, of meer dan voldoende aandacht aan Venezuela gaven, gaf 54 (72 procent) expliciete steun voor de afzetting van de Maduro-regering. Elf (14 procent) waren dubbelzinnig, maar werden alleen als zodanig geclassificeerd vanwege een gebrek aan expliciete taal. Tussen de regels door lezend, waren ook de meeste hiervan duidelijk voor regime-change. Nog eens 11 (14 procent) namen geen standpunt in, maar veel van hen boden ook ideologische munitie aan voor voorstanders.
spotprent in de New York Times
The Newyork Times publiceerde 22 pro-regime-change commentaren, 3 dubbelzinnig en 5 zonder een positie.
De Washington Post gaf ook geen ruimte aan het pro-Chavista-kamp: 22 artikelen uitten hun steun voor het einde van Maduro’s regering, 8 waren equivolent en 4 namen geen standpunt in.
Van de 12 onderzochte opinieprogrammas op TV waren er 10 voor regime-change en 2 namen geen standpunt in.
